Picture
Πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης. Η ιστορική πύλη της Νέας Σμύρνης.

Ένα δημόσιο έργο όταν σχεδιάζεται έχει ένα σκοπό. Συνήθως είναι το δημόσιο συμφέρον. Όταν λέμε δημόσιο συμφέρον εννοούμε την χρήση του από τους κατοίκους ή της περιοχής ή γενικά το συμφέρον της χώρας.Τα δημόσια έργα που κατασκευάζει ένας δήμος έχουν για σκοπό την εξυπηρέτηση των δημοτών του.
Στην περίπτωσή μας το έργο αυτό μας λέει ο δήμος πως θα εξυπηρετήσει τους δημότες και θα αναβαθμίσει την περιοχή ( που υποβάθμισε ο ίδιος αφού δεν έχει ασχοληθεί εδώ και χρόνια).
Ας το εξετάσουμε από δυο απόψεις μόνο.
α) αρχιτεκτονικά - Πάρκο Εθνικής Μνημοσύνης.
Αν και δεν είμαι αρχιτέκτονας νομίζω πως μια πλατεία στην κύρια πύλη της πόλης μας πρέπει να είναι επιβλητική και να αναδεικνύει τον χαρακτήρα της.
Στο συγκεκριμένο σχέδιο όμως το τεράστιο πολύχρωμο συντριβάνι (45τμ) θα δεσπόζει του δεσπότη Χρυσόστομου Σμύρνης και θα προσδίδει μια φτηνή αισθητική αντί της σημερινής, όπου ο Χρυσόστομος Σμύρνης ευλογεί τους επισκέπτες που έρχονται.
Η διαδρομή που θα ακολουθήσει ο επισκέπτης θα είναι ένας τσιμεντένιος διάδρομος. Στα δεξιά του θα έχει ένα ρυάκι από πανάκριβο χάλυβα αν βέβαια δεν είναι ανάπηρος ή κρατάει κάποιο καρότσι, γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσει να ανέβει καμιά δεκαριά σκαλιά. Στα αριστερά του θα βλέπει το ειδικό γκαζόν, ότι δέντρο έχει απομείνει, τα μουσικά παιχνίδια και τα αγάλματα ατάκτως εριγμένα.
Όταν φτάσει δε, κοντά στο τέλος της διαδρομής του θα πρέπει να υπερπηδήσει την καμπάνα των Αρμενίων που αποτελεί τον συνδετικό τους κρίκο με το παρελθόν.
Στην σημερινή πλατεία τα αγάλματα είναι στην σειρά ώστε να φαίνονται, με τον αρχαίο τρόπο και έτσι η πλατεία αυτή προσδίδει κύρος και σοβαρότητα στην πόλη μας.
Η συμπεριφορά προς τα αγάλματα είναι συμπεριφορά προς την ιστορική μνήμη μας και δεν τιμά καθόλου τον αρχιτέκτονα ούτε και εμάς που το ανεχόμαστε.
β) χρηστικά - πλατεία χώρος αναψυχής
Οι κάτοικοι της περιοχής για να πάνε στην πλατεία δεν περνούν από φυλασσόμενη διάβαση αλλά από ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Έτσι όποια παιδιά θελήσουν να πάνε στην πλατεία να παίξουν δεν θα μπορούν εκτός αν τα συνοδεύει σφριγηλός ενήλικας ώστε να μπορέσει να τρέξει χωρίς να τον χτυπήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Αν τα καταφέρει θα αφήσει τα παιδιά να παίζουν αλλά θα πρέπει να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα μιας και τα παιδιά θα μπορούν να περάσουν από το πεζοδρόμιο στον δρόμο ανά πάσα στιγμή μιας και δεν θα υπάρχει το φυσικό χώρισμα από θάμνους που υπήρχε πριν ώστε να δείχνει τα όρια της πλατείας. Βέβαια το τεράστιο και πανάκριβο παγκάκι από ειδικό σκουριασμένο χάλυβα θα δεσπόζει του πεζοδρομίου ώστε να κάθεται και να καίγεται ο κάθε κουρασμένος αντί να μπαίνει στην πλατεία μέσα.
Μάλλον είναι η μοναδική πλατεία στον κόσμο που έχει πανάκριβα παγκάκια που να βλέπουν τις απέναντι πολυκατοικίες και τα αυτοκίνητα αντί για το πράσινο της πλατείας. Σε ποιο πολυτεχνείο άραγε το διδάσκουν;

Τόσα χρόνια η πλατεία αυτή έχει αφεθεί στην τύχη της, όπως πολλά άλλα στην πόλη μας. Ειδικά μετά την υπογειοποίηση της Αγίας Φωτεινής η πλατεία σκόπιμα αφέθηκε να μαραζώσει. Για 20 χρόνια ούτε άνθη είχε όπως το 1957, ούτε καν παγκάκια για ξεκούραση.
Σήμερα αφήνεται σε εσένα Νεοσμυρνιώτη γιατί η δημοτική αρχή ψήφισε το συμφέρον της. Εσύ θα απαιτήσεις το δικό σου, τον δημόσιο χαρακτήρα της πλατείας Χρυσοστόμου Σμύρνης ώστε να παραμείνει αυτό που ήταν. Η ιστορική πύλη της Νέας Σμύρνης.

ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ - ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ

Φίλιππος Φιλιππίδης
Αναλυτής συστημάτων

Δείτε περισσότερα για τον Χρυσόστομο Σμύρνης και την πλατεία στην επιλογή Υλικό -> Ιστορικά
Ο ανδριάντας του Χρυσόστομου, έργο του Σμυρνιού γλύπτη Θανάση Απάρτη.

Γλυπτά του Άλσους ( από την wikipedia ) Στο Άλσος Μικρασιατικής Μνημοσύνης εκτίθενται τα ακόλουθα γλυπτά:
  • Έργα του Βάσου Καπάνταη:
    • "Μικρασιατικά Παράλια", 1969.
    • "Μνημείο Προσκόπων Αϊδινίου", 1975.
    • "Πρόσφυγες από την Πέργαμο", 1978.
    • "Η καμπάνα των Αρμενίων", 1979.
    • "Σμύρνα", 1985: με την μάνα και το παιδί της να αγνατεύουν προς τη χαμένη πατρίδα τους.
    • "Επιτύμβια Νίκη", 1987.
    • "Αϊβαλί 1580", 1987: η ημερομηνία αναφέρεται στο έτος ίδρυσης της πόλης Κυδωνιές ή Αϊβαλί από κατοίκους της Λέσβου.
    • "ΑΚΡΙΤAΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ", 1988.
    • "Προτομή Δημήτριου Ιωαν. Αρχιγένη", ιατρός-συγγραφέας.
  • Έργα του γλύπτη Νικόλα:
    • "Προτομή του Στέλιου Σπεράντζα (1888–1962)", λογοτέχνης από τη Σμύρνη.
    • "Προτομή του Μιχαήλ Αθ. Αναστασιάδη", κορυφαίος φυσικός.
    • "Προτομή του Χρήστου Σωκ. Σολομωνίδη (1987–1976)", λογοτέχνης και ιστορικός από τη Σμύρνη.

 
Σχήματα 1 & 2Σχήμα 1. Απεικόνιση του φαινομένου της θερμικής νησίδας στο λεκανοπέδιο Αττικής. - Σχήμα 2. Σχηματική απεικόνιση της αύξησης της θερμοκρασίας στο κέντρο των πόλεων.


του Βασίλη Ψαλλιδά

Το φαινόμενο «Θερμική Νησίδα», παρά το γεγονός ότι είναι εξίσου σημαντικό με τα συνηθισμένα περιβαλλοντικά προβλήματα (αστικός θόρυβος, ατμοσφαιρική ρύπανση), δεν είναι αρκετά γνωστό στον κόσμο.

Πρόκειται για τη μη φυσιολογική αύξηση της θερμοκρασίας των πόλεων κατά τη διάρκεια της νύχτας, κυρίως την περίοδο των καλοκαιρινών μηνών. Οι πόλεις σήμερα με τις λειτουργίες τους  και τα υλικά κατασκευής τους προκαλούν  μία οριακή αύξηση των θερμοκρασιών (4-8 ο C) όλο το έτος. Τον χειμώνα, αυτό συνεπάγεται την μείωση της θερμικής ενέργειας που χρειαζόμαστε για να θερμάνουμε τους χώρους μας αλλά το καλοκαίρι μπορεί να κάνει την πόλη μας αβίωτη. Αυτή η αύξηση οφείλεται σε διάφορους παράγοντες όπως υλικά οικημάτων όπου απορροφούν μεγάλο ποσό θερμότητας κατά τη διάρκεια της ημέρας, σκουρόχρωμα υλικά που παρακρατούν τη ζέστη (αυτοκίνητα, λαμαρίνες κα) καθώς και  η έλλειψη πρασίνου στις πόλεις. Όλη αυτή η συγκεντρωμένη θερμότητα, εκλύεται τη νύχτα με αποτέλεσμα να αυξάνεται η θερμοκρασία στις πόλεις, ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μειώνεται μέσω της διαπνοής των φυτών. Το γεγονός αυτό, έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία μας και στην ποιότητα ζωής στις πόλεις.

Το κυρίαρχο σε αυτήν την αύξηση της θερμοκρασίας είναι τα δομικά υλικά, με πιο σημαντικό το μπετόν, που απορροφά την ηλιακή ενέργεια και θερμοκρασία όλη την ημέρα και την αποδίδει την νύχτα. Η χρήση πολλών κλιματιστικών μονάδων στους χώρους εργασίας και οικίες αυξάνει ακόμα περισσότερο τη θερμοκρασία της πόλης μας.

Το πρόβλημα της θερμικής νησίδας στην Νέα Σμύρνη επιτείνεται με τη σημερινή ανάπτυξη της πόλης. Οι παλιές εξοχές που δρόσιζαν την πόλη μας έγιναν οι νέες γειτονιές που δυστυχώς και σε αυτές κυριαρχούν τα δομικά υλικά και όχι τα φυτά που απορροφούν την ηλιακή ενέργεια και μας δροσίζουν.

Θα στενοχωρήσω κάποιους εργολάβους και τους εν γένει βιοποριζόμενους από την οικοδομή, καθώς και τους πρώην, νυν και υποψηφίους Δημάρχους και Δημοτικούς συμβούλους που προελαύνουν με σύνθημα την επέκταση σχεδίων πόλης και αναφέρονται με μισόλογα της περισσότερες φορές για έργα ανάπτυξης. Έργα που ποτέ οι πολίτες δεν έχουν προτείνει, δεν τα έχουν ανάγκη και που ποτέ δεν τους έχουν ρωτήσει για να γίνουν και ποτέ δεν έχουν ιεραρχηθεί οι ανάγκες και δεν έχουν μπει προτεραιότητες. Τα έργα αυτά τα προτείνουν οι εθνικοί εργολάβοι… τα υλοποιούν αυτοί…και τα πληρώνουμε εμείς…

Θα κατανοήσω ταυτόχρονα τη δυσφορία όσων ιδιοκτητών προσβλέπουν επιτέλους στην ένταξη στο σχέδιο για την αξιοποίηση της περιουσίας τους. Κάποιοι ξεχνούν ότι η καταστροφή της κηπούπολης Νέα Σμύρνη και της δημιουργία της τσιμεντούπολης Νέας Σμύρνη οφείλεται κυρίαρχα στην αύξηση αλλά και στην διατήρηση του αυξημένου συντελεστή δόμησης παρά της αντίθετες δεσμεύσεις. Οι περιουσίες τους στην πραγματικότητα έχασα την αξία τους. Ας τα αξιολογήσουν σε βάθος χρόνου όλοι οι κάτοικοι- ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Νέα Σμύρνη. Ας στοχαστούν πιο βγήκαν κερδισμένοι και ποιοι χαμένοι…

Με βάση σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών, η θερμοκρασία στο κέντρο της Αθήνας είναι έως και 16° C υψηλότερη από την κανονική θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Ανάλογα συμβαίνει και στην Νέα Σμύρνη. Το γεγονός οφείλεται στην αποθήκευση θερμότητας που γίνεται στο μπετόν των κτιρίων, στην άσφαλτο και στην πυκνή δόμηση.

Όπως αναφέρεται στη σχετική μελέτη, η «θερμική νησίδα» των σύγχρονων πόλεων συνοδεύεται από αυξημένη ατμοσφαιρική ρύπανση. Αυτή οδηγεί σε επιπλέον κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας, άρα επιπλέον έξοδα για τα νοικοκυριά.

Μάλιστα προκύπτει ότι οι μη έχοντες και κατέχοντες χρειάζονται περισσότερα χρήματα για κλιματισμό από ό, τι οι έχοντες: οι έχοντες ετήσιο εισόδημα έως 9.000 ευρώ ετησίως καταναλώνουν 3,51 κιλοβάτ κατ’ άτομο, οι άνω των 9.000 ευρώ 2,6 κιλοβάτ και οι μέχρι 63.000 ευρώ καταναλώνουν 1,6 κιλοβάτ! Ολοκληρωμένη, συνολική, έγκαιρη, στοχευόμενη και θαρραλέα χωροταξική και πολεοδομική πολιτική που δεν ενδίδει σε ποικίλους εκβιασμούς είναι το αντίδοτο, η απάντηση που θα έπρεπε να προσφέρει η πολιτεία, κυβέρνηση και αυτοδιοίκηση. Ενσυνείδητη (δίκην αυτοσεβασμού) τήρηση της νομιμότητας και των όρων δόμησης, «με ενδιαφέρει το δίκιο όχι το δίκιο μου» όπως έλεγε κι ο Δημόκριτος και απομόνωση εκείνων που αυθαιρετούν, θα έπρεπε να είναι το αντίδοτο, η απάντηση εμάς των ενεργών πολιτών, αφού οι αιρετοί κατά κανόνα σιωπούν και ανέχονται και μερικές φορές για ίδιον όφελος προωθούν.







Στα σχήματα 1 και 2 φαίνεται το πώς αυτό που ορίζουμε σαν «θερμική αστική νησίδα» δείχνει την τάση των κέντρων των πόλεων να παρουσιάζουν υψηλότερες θερμοκρασίες αέρα σε σχέση με την ύπαιθρο που τις περιβάλλει την ίδια χρονική στιγμή, φθάνοντας ακόμα και τους 15°C [Σχήμα 2]. Οι συνθήκες περιορισμένου ανέμου ή άπνοιας ευνοούν τη δημιουργία του συγκεκριμένου φαινομένου, το οποίο είναι πιο έντονο κατά τις νυχτερινές ώρες σε σχέση με την υπόλοιπη ημέρα. Τα κυριότερα αίτια του φαινομένου είναι τροποποίηση της επιφάνειας του εδάφους, λόγω αστικής ανάπτυξης, καθώς και η παραγωγή θερμότητας από τα στοιχεία του αστικού περιβάλλοντος.
Όσο πιο πυκνοδομημένη είναι μια περιοχή, τόσο περισσότερο τα κτίρια παγιδεύουν τη θερμότητα στην περιοχή και δεν επιτρέπουν την γρήγορη ανανέωση του αέρα. Σημαντικό ρόλο στην επιδείνωση του φαινομένου έχουν τα δομικά υλικά τα οποία έχουν διαφορετικές θερμικές ιδιότητες από τα φυσικά στοιχεία της υπαίθρου, εκπέμποντας με διαφορετικό τρόπο την προσπίπτουσα ακτινοβολία. Η μεγάλη θερμική αγωγιμότητα και θερμοχωρητικότητα υλικών όπως το τσιμέντο και η άσφαλτος δεν επιτρέπουν την γρήγορη ψύξη του αστικού περιβάλλοντος. Επιπλέον, η έλλειψη πρασίνου στα κέντρα των μεγάλων πόλεων, η έντονη κυκλοφορία οχημάτων και οι εκπομπές ρύπων αποτελούν επίσης βασικά αίτια του φαινομένου.


Στην πόλη μας, στην Νέα Σμύρνη που είναι ο δεύτερος πιο πυκνοκατοικημένος Δήμος όλης της Ελλάδας και που συνορεύει άμεσα με τον πρώτο πιο πυκνοκατοικημένο Δήμο, λέγε με Καλλιθέα, τα φαινόμενα αυτά της έντονης αστικοποίησης οδηγούν σε συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής.

Η ρύπανση, η αύξηση των εκπεμπόμενων καυσαερίων, ο αστικός θόρυβος, η πυκνότητα δόμησης, η συνεχής μείωση των δημόσιων χώρων αλλά και η υποβάθμισή τους, η αύξηση της κυκλοφορίας και του χρόνου παραμονής των αυτοκινήτων λόγω κακού κυκλοφοριακού μοντέλου και κυκλοφοριακών ρυθμίσεων αλλά κυρίως η συνεχής τσιμεντοποίηση οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αρνητικές κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις.

Αν επιτρέψουμε αυτές τις εργασίας και υλοποιηθούν αυτά τα έργα στην Πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης η ζωή μας θα υποβαθμιστεί και παράλληλα:

το ενεργειακό κόστος θα το πληρώσουμε εμείς!

εμείς θα πληρώσουμε περισσότερο πετρέλαιο το χειμώνα για να ζεσταινόμαστε!

εμείς θα πληρώσουμε περισσότερο ΔΕΗ για να λειτουργήσουμε τα κλιματιστικά,!

εμείς θα πληρώσουμε περισσότερα Δημοτικά τέλη!

εμείς θα «πληρώσουμε το μάρμαρο» ακόμη και για τα δήθεν τσάμπα λεφτά της ΕΕ που στην πραγματικότητα είναι δικά μας λεφτά που δεν πάνε για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας μας αλλά σπαταλούνται άσκοπα δήθεν αλλά στην πραγματικότητα πάνε στις τσέπες των εργολάβων και των υπηρετών τους…

Το ερώτημα που υπάρχει μπροστά μας και πρέπει άμεσα να απαντηθεί είναι:

Θα τους επιτρέψουμε;

Θα επιτρέψουμε να καταστρέψουν την πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης;


 
μια σημαντική παρέμβαση ενός σημαντικού ακαδημαϊκού δάσκαλου για το ρόλο των πολιτών για το ποιος σχεδιάζει μια πόλη
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_24/03/2013_515003

Του Γιαννη Αισωπου*


Το κύριο, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα που έθεσε εξαρχής ο διαγωνισμός Rethink Athens ήταν: Ποιος σχεδιάζει την πόλη; Με ποιο στόχο και σε ποιο βαθμό; Η απάντηση για μένα είναι αυτονόητη: Κανείς αρχιτέκτων μόνος του. Η Ιστορία μάς έχει διδάξει με βεβαιότητα πως η πόλη δεν μπορεί να αποτελέσει σχεδιαστικό αντικείμενο ενός μόνο αρχιτέκτονα, ανεξάρτητα από την αξία του, παρά συλλογικό δημιούργημα, συνταίριασμα έργων πολλών και διαφορετικών αρχιτεκτόνων. Ακόμη, η πόλη, μέσω της αρχιτεκτονικής, αποτελεί προβολή των κυρίαρχων ιδεολογιών και αντιλήψεων της εκάστοτε εξουσίας, που μεταλλάσσονται στον χρόνο τροποποιώντας την και μετασχηματίζοντάς την.

Το Rethink Athens επιχειρεί να σχεδιάσει, δηλαδή να τροποποιήσει τον χαρακτήρα της Αθήνας και μάλιστα του πιο ιστορικού και συμβολικού τμήματός της, εκείνου που, μέσω της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας του νεοκλασικισμού, αποτελεί έως σήμερα την κατ’ εξοχήν χωρική έκφραση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η κλίμακα της προτεινόμενης επέμβασης ξεπερνά κάθε προηγούμενο όριο: κανένας αρχιτέκτων μόνος του δεν κλήθηκε, ποτέ ώς τώρα, να σχεδιάσει τόσο φιλόδοξα, σε τέτοια κλίμακα, την Αθήνα. Και υπήρξαν πολλοί παγκοσμίως καταξιωμένοι αρχιτέκτονες, που σχεδίασαν τμήματά της: από τους αδελφούς Χάνσεν στα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τους Tschumi, Calatrava και Piano σήμερα.

Τα σχέδια του 1833 και 1834

Η πολεοδομική ιστορία της Αθήνας αρχίζει και τελειώνει στα δύο πολεοδομικά σχέδια του 1833 και 1834. Το πρώτο, από τους Κλεάνθη και Schaubert, τροποποιείται από το δεύτερο που σχεδιάζει ο Klenze και υλοποιείται με μεγάλες τροποποιήσεις, καθώς η πόλη, ως δυναμικό σώμα, αντιστέκεται στον εκ των προτέρων προσδιορισμό της. Τα σχέδια αυτά αποτελούν σχέδια γενικής διάταξης (master-plans) που οργανώνουν την πόλη καθορίζοντας την αναφορά στην Ακρόπολη, τους κύριους οδικούς άξονες, τις πλατείες, το ανάκτορο. Ο Klenze δεν θα σχεδιάσει τα τμήματα του σχεδίου του, άλλοι αρχιτέκτονες θα κληθούν να το κάνουν: ο Gaertner, οι Χάνσεν, ο Καυτατζόγλου και άλλοι.

Το Rethink Athens ταυτίζει την πολεοδομική οργάνωση με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό συμπιέζοντας σε μία, δύο κλίμακες που είναι ασύμβατες: την πολεοδομική (που έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του συγκεκριμένου τμήματος της πόλης και την οργάνωσή του) και την αρχιτεκτονική (που έχει να κάνει με τον χωρικό προσδιορισμό και τη μορφή των επιμέρους κομματιών του). Ο διαγωνισμός αναζητεί έναν και μοναδικό αρχιτέκτονα που θα προτείνει και τα δύο ταυτόχρονα («όλα σε ένα»), για το πιο ιστορικό τμήμα της πρωτεύουσας, τη στιγμή που είναι αυτονόητο πως η επιλογή της πολεοδομικής πρότασης έπρεπε να προηγηθεί της αρχιτεκτονικής.

Αυτό είναι το εγγενές, ανεπίλυτο, πρόβλημα του διαγωνισμού και ο λόγος της αποτυχίας του σε ό,τι αφορά την ποιότητα των βραβείων αλλά και τον αριθμό των συμμετοχών – μόνο εβδομήντα μία υποβληθείσες προτάσεις, χωρίς τη συμμετοχή διεθνώς καταξιωμένων αρχιτεκτόνων, σε έναν διεθνή διαγωνισμό με εξαιρετική επικοινωνιακή υποστήριξη. Με έναν περίεργο τρόπο, το πρώτο βραβείο εκφράζει αυτό ακριβώς το ανεπίλυτο πρόβλημα. Προτείνει την οργάνωση της Πανεπιστημίου με βάση μια σαφή δομή παράλληλων ζωνών: κίνηση πεζών, τραμ, πράσινο, κίνηση ποδηλάτων, χώροι δραστηριοτήτων με στόχο τη δημιουργία ενός πεζόδρομου-πάρκου. Οταν όμως καλείται να παρουσιάσει αρχιτεκτονικές ιδέες για τον σχεδιασμό των επιμέρους δημόσιων χώρων της πόλης (πλατεία Ομονοίας, πλατεία Δικαιοσύνης, οδός Κοραή), η έλλειψή τους είναι περισσότερο από φανερή. Η Ομόνοια, το ένα από τα δύο κέντρα της πρωτεύουσας, αποψιλωμένη από κάθε ιστορική αναφορά, μετατρέπεται σε συνοικιακή κατάφυτη πλατεία.

Η κυρίαρχη ιδεολογία

Ποια είναι όμως η κυρίαρχη ιδεολογία που προβάλλεται μέσα από τις κατευθυντήριες γραμμές του διαγωνισμού και την επακόλουθη επιλογή του πρώτου βραβείου; Η πεζοδρόμηση του άξονα από την Αμαλίας έως την πλατεία Αιγύπτου και η μετατροπή του σε ένα νέο υβρίδιο πεζόδρομου-πάρκου στο μέσον του πυκνού αστικού ιστού δεν μπορεί παρά να στοχεύει στην απεμπόληση της πολιτικής, ιδεολογικής του διάστασης. Ο πιο συμβολικός άξονας της πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους απο-πολιτικοποιείται και κατακερματίζεται σε χώρους «πρασίνου» με στόχο την εξουδετέρωσή του.

Ποιος όμως κατέληξε σε αυτήν την επιλογή; Αποτελεί μια συνειδητή επιθυμία της Πολιτείας ή απλά δεν συζητήθηκε ποτέ, δεν έγινε αντιληπτή η κατεύθυνση αυτή; Για την κοινωνία της κρίσης καταπτοημένη και εξουθενωμένη και μια πόλη εξαιρετικά φθαρμένη, η υπόσχεση ενός νέου «πράσινου άξονα» εμφανίζεται ως μια λύση, μια διαφυγή. Το επιλεγμένο πρώτο βραβείο το αποδεικνύει. Η απουσία αρχιτεκτονικής ιδέας και η πλήρης άγνοια της Ιστορίας της Αθήνας -η πόλη ως «ευφυές τοπίο», ένα παλίμψηστο συλλογικής μνήμης, που θα επέτρεπε την «προσγείωση» ή την «αγκύρωση» της πρότασης στην πόλη και θα της προσέδιδε αξία σε ένα τοπικό αλλά και σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο, κάτι προφανώς αναμενόμενο λόγω της σημασίας του έργου- καλύπτονται πίσω από τη μεγιστοποίηση του «πράσινου» χαρακτήρα της: εκτεταμένες δενδροφυτεύσεις συνοδευόμενες από μεγάλες επιφάνειες νερού.

Το «πράσινο» αποτελεί το πιο διαδεδομένο σύγχρονο αρχιτεκτονικό κλισέ, είναι α-πολιτικό και έτσι «προστατεύει» την πρόταση από την όποια κριτική, την τοποθετεί στο απυρόβλητο, προσφέρει εκ των προτέρων συναίνεση, υπόσχεται ευφορία, χαρά, συμμετοχή όλων, τη δημιουργία κοινότητας: η οικολογία λοιπόν στη θέση της αρχιτεκτονικής, ο αστικός δημόσιος χώρος ως ένα υβρίδιο πάρκου, ο αρχιτέκτων ως νεόκοπος περιβαλλοντολόγος, οργανωτής «πράσινων» μικροπεριβαλλόντων.

Για ποιο όμως κοινό σχεδιάζεται αυτή η «παλλόμενη πράσινη και προσβάσιμη καρδιά» της πόλης, όπως περιγράφουν την πρότασή τους οι αρχιτέκτονες του πρώτου βραβείου; Υπάρχει η κοινωνική ομοιογένεια που προϋποθέτει και υπόσχεται; Ποιος θα χρησιμοποιεί την «πράσινη καρδιά» και πότε; Θα υπάρχει πυκνότητα χρήσης τα βράδια σε αυτά τα νέα υβρίδια πάρκων ή θα μετατραπούν γρήγορα σε χώρους ανοίκειους; Ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν. Το μόνο σίγουρο είναι πως, στην εποχή της κρίσης, την πόλη καλούνται να σχεδιάσουν οι κηποτέχνες.

* Ο κ. Γιάννης Αίσωπος είναι πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών.

 
Είναι ανάγκη η άμεση κινητοποίηση όλων των Νεοσμυρνιωτών για να σταματήσουμε τα έργα καταστροφής και σπατάλης.

Καλούμε όλους τους κατοίκους, τα σωματεία, τους συλλόγους, τις συλλογικότητες στη δημιουργία Συντονιστικής Επιτροπής που θα ανατρέψει τα σχέδια της δημοτικής αρχής και θα διατηρήσει το χαρακτήρα της πλατείας Χρυσοστόμου.
Θυμηθείτε τι μας σχεδίαζαν με τα έργα στο γήπεδο του Πανιωνίου, Ένα Εμπορικό κέντρο κ.λπ., κ.λπ.. Θα είχαμε καταστραφεί αν τους αφήναμε.

Και τότε οι κάτοικοι της Νέας Σμύρνης πήραμε αποφάσεις συλλογικές και πετύχαμε σημαντική νίκη. Σταματήσαμε τα σχέδια τους.
Όπως σταματήσαμε τα σχέδια τους στο Μπούρμπουλα. Εμείς δώσαμε λειτουργία στον Γαλαξία με την κατάληψή του, η παρούσα κατάσταση δεν μας ικανοποιεί, περιμένουμε αλλαγές προς το καλύτερο σχετικά με τη λειτουργία του.

Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Θα ματαιώσουμε αυτήν την άσκοπη σπατάλη.
Να είστε όλες και όλοι σίγουροι
Σήμερα μάλιστα θα έχουν μάλιστα και ποινικές αστικές ευθύνες. Εκτός από τις πολιτικές ευθύνες...
Η εποχές έχουν αλλάξει...
Να το καταλάβουν γρήγορα και να αλλάξουν ρώτα...

    Επιτροπή κατοίκων

    Είμαστε επιτροπή κατοίκων της Νέας Σμύρνης που αντιτασσόμαστε στην τσιμεντοποίηση της πλατείας Χρυσοστόμου Σμύρνης

    Αρχεία

    July 2013

    Κατηγορίες

    All